Cücelere öyküler…

Uzun zamandır edebiyatla ilgileniyorum. Kitap okurken ya da bir şeyler yazarken kendimi daha rahat hissediyorum. Herkesin bir terapisi var, benim ki de yazı işleri…

Bilkent’te okuduğum dönemlerde hep istediğim bir şey vardı çocuk edebiyatı ile ilgilenmek. Ulaş’ın hikayelerle ilgilendiğini hissettiğim anda, o dönemde yazdıklarımı tozlu raflardan indirdim. Belki cüceme okuyabilirim diye düşündüm. Ama yanılmışım… Hepsini tekrar elden geçirmek gerekiyor. Çocuklara değil de kendime yazmışım. Anne olunca, daha doğrusu bebeklikten itibaren çocukları gözlemlemeye başlayınca neden hoşlanacaklarını, neye ihtiyaçları olduğunu daha iyi anlıyor insan. Konu bulma sıkıntısı da yok. O gün rüzgar gülüne mi ilgi duydu, hemen onunla ilgili bir öykü dökülüveriyor kalemden.  Böylece ilgi duyduğu rüzgar gülünü tekrar tekrar duyarak kelime dağarcığına da eklemiş oluyor. Yazarken de o kadar eğleniyorum ki, sanki içimde bir yerlerde bir şeyler gizliymiş ve onu cücemle paylaşıyormuşum gibi. Yazdığım öyküyü yatmadan önce ilgiyle dinlediğini görmenin verdiği haz inanılmaz. Tabii bir de cücemle aramızdaki bu bağ onun için güzel bir anı olacak. Annesi cücesini kendi yazdığı öykülerle büyütüyor. Hepsini bir kitapta toplayıp, babamıza da resimlerini çizdirince ömür boyu saklanabilecek, Türkiye’de bir tek Ulaş’ta olacak bir öykü kitabı… Hatta adı “Cücelere öyküler…” olsun.

Merakları hemen gideyeyim, yazıp yazıp kafama göre okumuyorum. Önce yazıyorum, sonra pedagogumuza danışıyorum. Öykü pedagogdan onay aldığında okuyorum.

Kendimi tekrardan edebiyatla bir noktada buluşturmanın ve tekrar yazmaya başlamanın mutluluğunu bana yeniden yaşattığın ve beni dinlediğin için çok teşekkür ederim cüceeem.

Haberin olsun kozalaklara olan ilginden ilham alarak taze bitirdiğim “Karıncaların mağarası” öyküsü geliyor bu akşam sana. Iyi dinlemeler.