ulaşiimoo: Aralık 2013

23 Aralık 2013 Pazartesi

Çocuklar için tiyatro

Kışın gelmesiyle, bütün bir yazı bağda, bahçede, sokakta geçiren Ulaş için hafta sonları yapabileceği yaraylı aktiviteler aramaya başladım. Zira alışveriş merkezlerinde vakit geçirmek hiç bizim çekirdek ailemize uygun bir aktivite değil. Ailemizde belli hasarlar bırakıyor. Benim, ışıklardan gözüm yanmaya ve kızarmaya başlar ve sonra günlerce geçmeyecek ve ancak damlalarla sonlanacak bir allerji belirir. Babamızda etkisi günlerce sürecek derin asabiyet izleri bırakır. Ulaşimo’da ise yorgunluk alametleri görünür ve tutturma hastalıkları baş gösterir. Dolayısıyla bizim aileye iyi gelmeyen bir aktivite.

Hafta sonları yapılabilecekler listemde hep aklımda olan ama “acaba salonu ayağa kaldırır mı” düşüncesiyle sürekli ertelediğim “tiyatro izleme” operasyonuna başlama kararı aldım.

Izlediği ilk oyun Ertan Gösteri Merkezi’nde izlediği “Karınca Li” oldu. Bütün bir oyun boyunca sessiz ve sahneye kilitlenerek oyunu izledi. Oyun bittiğinde kendini sahneye attı ve bir daha izlemek istediğini söyledi.

Süpeeer, demek ki hafta sonu etkinliğimizi buldukJ

Sonraki birkaç oyunu Müjdat Gezen Sanat Merkezi’nde, Pembe Kurbağalar’da ve Tiyatro Tempo’da izledi. Çocuklarını tiyatroya götürecek anneler için haddim olmayarak bu tiyatroları anlatmak istedim.

Müjdat Gezen Sanat Merkezi oyunları genellikle klasik hikayelerden ve popüler çizgi filmlerden alıntılanan konular. Kırmızı Başlıklı Kız, Tom ve Jerry ve Bremen Mızıkacıları gibi. Müjdat Gezen Sanat Merkezi, çocuklardan yetişkin gibi davranmalarını ve o yönde tiyatro alışkanlığı edinmelerini bekleyen bir sanat merkezi. Oyun arasında Ulaş, Ertan Gösteri Merkezi’nden edindiği deneyimle sahneye fırladı ve hemen uyarıp indirdiler, korkudan sahnenin kenarlarına bile dokunamadı. Bir de erkek oyuncuları biraz fazla iri ve zaman zaman çocuklara sempatik gelmediğini düşünüyorum. Peki Ulaş sevdi mi, evet sevdi, tekrar geleceğiz dediğimde, hayır gelmeyelim demedi ama sevinç gösterilerinde de bulunmadı.

Pembe Kurbağalar ile ilgili çok iyi bir çıkarımda bulunamayacağım açıkçası. Öncelikle alan çok küçük, oyunlar çocuklara “iyi huylar” kazandırmayı amaçlayan didaktik oyunlar ki özellikle de bu sebeple hiç hoşlanmadım. Bir de oyunlar genelde kuklalarla oynatılıyor ve dokunmak isteyen çocukların elinden kuklalar itina ile alınıyor. Demem o ki, bir kere gittik ve açıkçası bir daha da gitmeyi pek düşünmüyoruz.

Gel gelelim ana oğul favorimize, Tiyatro Tempo’ya. Burada şimdiye kadar iki oyun izledik: Renklerin oyunu ve Karagöz Noel Baba. İkisi de gölge oyunuydu ve Ulaş ikisine de bayıldı. Özellikle Karagöz Noel Baba’da çok güldü ve çok eğlendi. Renklerin Oyunu’nun başında ve sonunda söylenen “Renklerin oyunu” şarkısını evde hala söylüyoruz.

Renklerin Oyunu’ndan sonra eve geldiğimizde “Yarın okula gitmeyelim Anne, Tempo’ya gidelim” dedi ki okulunu, Çekirdek Junior’ı, hiçbir şeye değişmeyecek kadar çok seviyor.

“Karagöz Noel Baba” oyunundan sonra da oyunda hediyesi kaybolan çocuk için çok üzüldüğünü söyledi ve “Ona hediye alalım anne” dedi. Her iki oyunda da kendinden birşeyler bulabildi.

Peki neden Tiyatro Tempo’yu bu kadar sevdi?

Oyundan ne anladı, ne kadar anladı bilemiyorum ama kendini gerçekten değerli hissetti. Tiyatro Tempo, çocuğa verdiği önemi çok iyi gösteren, her biri ile tek tek ilgilenen, oyunda kullanan kuklalarla oyun sonrasında onları buluşturan, çok mu çok güzel bir tiyatro. Ulaş çok sevdi ve oraya gideceğimiz zaman sevinç gösterilerinde bulunuyor.

Hangi tiyatronun oyunu güzel ya da hangisinin oyuncuları iyi bunu bilemem, bu yönde fikir beyan edemem. Ancak bir anne olarak çocuğa yaklaşımlarını değerlendirebilirim ki bunun en doğal hakkım olduğunu düşünüyorum.

Onları gerçekten sevdiğiniz ve değer verdiğiniz, bu vesileyle de tiyatroyu sevdirdiğiniz için çok teşekkürler Tiyatro Tempo.