Blog yazmaya ilk karar verdiğimde cücem 1 yaşını
doldurmuştu. Ilk bir yılı çok zorlayıcı geçirdiğim için blog fikrini düşünmeye
bile fırsatım olmamıştı. Ulaş rahatladıkça ki bunun anlamı kusmayı bıraktıkça,
ben de rahatladım ve evet, doğru büyüdükçe rahatlıyoruz. Bu yaşların da tabi ki
zorlukları var, ama hiç birşey ne yapacağınıza karar veremediğiniz, neden
ağladığını anlayamadığınız, sadece ihtiyaçlarını karşılamaya odaklandığınız ve
dolayısıyla iletişemediğiniz dönemler kadar zor olmayacak bana kalırsa.
Ulaş büyüyor ve büyüdükçe bize daha da yaklaşıyor ve
farklılaşıyor. Sosyal bir çevresi, sürekli görüştüğü arkadaşları, sadece parkta
oynadığı arkadaşları, İpek’i, Pamir’i, beraberce yapılan balık keyifleri var
artık. Hepsini uygulayamasa da artık kendi kararlarını vermeye başladığı,
kararları konusunda inatlaştığı, sıcağın tepede olduğu bir günde ısrarla
botlarına yapıştığı ama bir şekilde kendini var etmeye, hayata dahil olduğunu
hissetmeye başladığı bir dönemde. Bütün bunları görmek, bir anne daha doğrusu
bir aile için sadece mutluluk verici...
Şimdi iki yaşında ve önünde uzun bir ömür, bizler için ise
uzun bir serüven var. Hep hayal ediyorum, ileride nasıl bir yetişkin olacağını,
neye inanacağını, kimleri seçeceğini, daha da önemlisi ismini taşıyıp
taşıyamayacağını…
Yıllar geçecek ve ben seni doğduğun ilk gün ile
hatırlayacağım, aynı düğüm oturacak boğazıma.
Yıllar geçecek ve sen kendi kavganı verirken hayatla, biz hep
senin yanında duracağız.
Yıllar geçecek…
Ve biz göreceğiz,
Büyüyeceğiz.
İyi ki doğdun ULAŞ…
İyi ki doğmuş Ulaş
YanıtlaSilUlaş'ın iki yaşını, senin anneliğinin ikinci yıldönümünü kutluyorum ��
Daha nice yaşlara
çok çok teşekkür ederim. bu kocaman serüvenin içinde küçücük iki yıl :)
Sil