Hoş geldin, beş gittin bayram…

Huzur içinde bir bayram geçireceğimiz ve bir önceki tatilimizin acısını çıkaracağımız, yani bol bol uzanmışım kumsala güneş damlar içime yapacağım bir Bodrum tatili planlamıştım. Babaannenin yanına gidip hem tatil, hem bayram kutlaması yapalım dedik ama demez olaydık. Ulaş’la olan her seyahatimiz gibi bu da olay oldu.

Cuma günü (arifeden bir gün önce), uçağa bindik. Uçakta cücem beni şaşırttı ve hiç sıkıntı çıkarmadı, çünkü aklı fikri verilen pideyi yemekteydi. Dede bizi havaalanından aldı ve eve varana kadar uyumuştu zaten. Sıkıntı yok, anne mutlu, baba mutlu, uyuyarak da olsa torununu gören dede ve babaanne mutlu…

Ertesi sabah kahvaltımızı yaptık, etrafı keşfettik, birlikte uyuduk ve güneşin etkisinin hafiflediği saatlerde istikameti denize çevirdik. Ulaşimom denize girsin, kumda oynasın… Aynen de öyle oldu, akşama kadar denizde çok eğlendi, hortumla kendini yıkadı. Bir sonraki gün de aynı keyfiyle sürdü. Ahhh bilemedik, vah bilemedik bugünün son keyifli günü olduğunu.

 

hortumla oynatılarak itinayla nasıl çocuk hasta edildiğinin an be an görüntüleri...

Bayram sabahı biraz keyifsiz kalktı. Ama sıkıntı yok biz bunu aşarız, her türlü animasyon mevcut. Babaanne, dede, tuuubaaa da var. Tuba’nın bebeği favorisiydi zaten. Saçından sürüye sürüye bütün evi ve bahçeyi gezdi zavallı bebek. Tuba’nın, yerde sürünen bebeğine bakışları ve Ulaş her elinden bıraktığında bebeği kapışındaki yüz ifadesini asla unutmayacağım. Görmeye değerdi. Dedemizi, babaannemizi öptük, harçlıkları kaptık tabi ki klasik her bayram olduğu gibiJ

Veeee hoşgeldin mide bulantısı, ateş, kusma… Öğlen öğününden başlayarak akşama kadar içindeki herşeyi babaannenin evine bıraktık. Torunuyla hasret gidereceğini, güzel vakit geçireceğini hayal eden babaannenin bundan sonraki aktivitesi kova, yer bezi, çamaşır makinesi oldu. Halbuki hayal edilen kova, kürek ve kumdu.

Uzun lafın kısa nerede o eski bayramlar…